با این حال، مطالعاتی که بیان می‌کنند گردو یک محصول سودآور است، شرایط آب و هوایی مطلوبی را فرض می‌کند که در هیچ کجا یافت نمی‌شود.
در نتیجه، موقعیت مکانی شاید مهم‌ترین مورد در هنگام پرورش گردو برای کسب سود باشد.
این درخت در شرایط آب و هوایی خاص و انواع خاک رشد می کند و هر گونه انحراف قابل توجه از این موارد از نظر تولید برای پرورش دهنده هزینه بر خواهد داشت.
ثانیاً، درختان گردو چندلر قبل از 25 یا 30 سالگی، حتی در شرایط بهینه رشد توسط باتجربه ترین پرورش دهندگان، تولید چندان خوبی ندارند.
پرورش دهنده باید صبور باشد و البته احتیاط کند که هزینه های سال های اول را بدون توقع سود قابل ملاحظه ای تامین کند، در صورتی که هیچ یک از سال های قبلی (کشت بوته های یکساله در بین درختان گردو، تنک شدن درختان و …) انجام نشود.
به موارد فوق باید اضافه کرد که گردو (مانند بسیاری از درختان میوه دیگر) تمایل به خودباروری دارد (درخت یک سال عملکرد بسیار خوبی دارد و در سال بعد عملکرد پایین – اگر نگوییم صفر – است). به عنوان یک قاعده، یک گردو از هر پنج سال فقط 2 یا 3 سال عملکرد خوبی دارد.
به طور کلی، کشت گردوی انگلیسی یا سیاه برای میوه، الوار یا هر دو، به استثنای کاشت (فاصله کاشت و تعداد درخت در هکتار) با قوانین و اصول یکسانی اداره می شود.
می توان گفت که تکثیر، گرده افشانی، آبیاری، کوددهی، هرس و کنترل بیماری از نظر کمیت و کیفیت تولید بسیار مهم بوده و بیشترین بخش هزینه را تشکیل می دهد.
در نهایت، برداشت گردو زمانی که با دست انجام شود، فرآیندی پر زحمت است. در باغ‌های گردو سازمان‌یافته در ایالات متحده، برداشت به روش‌های مکانیکی انجام می‌شود که به درختان می‌چسبد و شاخه‌ها را به ارتعاش در می‌آورد تا آجیل‌ها روی زمین بیفتند و سپس جمع‌آوری و دسته‌بندی می‌شوند.
